Wybór metody leczenia należy dostosować do stopnia zaawansowania choroby.
Żadne ze stadium nie powinno zostać zlekceważone!
W przypadku podejrzenia choroby, zaleca się niezwłoczną konsultację z lekarzem.
Wybór metody leczenia również powinien zostać ustalony z lekarzem.
Do zachowawczych metod leczenia należą:
zmiana trybu życia
dieta
przestrzeganie zasad higieny osobistej
leczenie farmakologiczne: czopki, tabletki i maści
Stosowany preparat powinien zawierać substancję łagodzącą ból. Dzięki obecności substancji o działaniu znieczulającym jakość życia pacjentów ulega poprawie. Dobór preparatu i jego odpowiedniej postaci jest bardzo ważny w przypadku choroby hemoroidalnej.
Należy pamiętać o kilku ważnych aspektach:
Tabletki - po wchłonięciu z przewodu pokarmowego do krwi substancje czynne zawarte w preparatach doustnych mogą wywierać działanie na cały organizm. Przyjmowanie tabletek może wiązać się ze zwiększonym ryzykiem interakcji. W przypadku wielu pacjentów wiąże się z dołączeniem do innych codziennie stosowanych leków dodatkowego preparatu.
Maści - działają przede wszystkim miejscowo, selektywnie na miejsce zmienione chorobowo. Taka droga podania leków jest polecana zwłaszcza tym pacjentom, którzy stosują wiele leków doustnych.
Czopki - cechuje dodatkowa zaleta w porównaniu do maści – ilość substancji czynnej zastosowanej przez pacjenta korzystającego z czopków zawsze będzie precyzyjnie odmierzona. To zwiększa bezpieczeństwo i skuteczność leczenia.
Dostępny jest szereg zabiegowych metod leczenia żylaków, które nie wymagają dłuższego pobytu w szpitalu, czy nawet znieczulenia ogólnego.
- Metoda Barrona: na guzki nakładane są gumowe opaski, które odcinają dopływ krwi i powodują martwicę. w ciągu 10 dni po nałożeniu pierścienia guzki odpadają.
- Skleroterapia: to metoda odpowiednia dla niewielkich hemoroidów. Polega na wstrzyknięciu specjalnego preparatu w śluzówkę wokół guzka. Tworzy się wtedy zakrzep, który powoduje martwicę i odpadnięcie guzka.
- Laseroterapia: polega na naświetlaniu guzków. Wysoka temperatura powoduje skurczenie się naczyń i ich zniszczenie. Metoda ta wymaga znieczulenia przewodowego lub ogólnego.
- W praktyce klinicznej stosuje się również: koagulację podczerwienią, terapię prądem oraz krioterapię.
- Mniej niż 10% pacjentów z chorobą hemoroidalną wymaga leczenia instrumentalnego, a jeszcze mniejszy odsetek klasycznego leczenia chirurgicznego(Hemoroidektomii, Hemoroidopeksji czy operacji Morinagi).
Każda z obecnie stosowanych metod instrumentalnych ma swoje przeciwwskazania, różnią się one także skutecznością, dlatego tak ważna jest konsultacja z lekarzem w celu doboru odpowiedniego leczenia.
Najczęstszymi powikłaniami są ból, krwawienie, zaparcia, brak wypróżnień. Zdarzają się również powikłania infekcyjne. Istnieje także ryzyko następstw, które ujawniają się nawet po kilku latach – może wystąpić nietrzymanie stolca, zwężanie odbytu lub jego przetoka.
Nieleczone dolegliwości mogą znacząco wpływać na jakość życia chorego.
Niepokojące objawy mogą być też wynikiem wystąpienia innych chorób – zapalnych chorób jelit, szczeliny odbytu, zapalenia odbytu, a nawet nowotworów. Dlatego tak ważne są konsultacja lekarska, diagnostyka i rozpoczęcie leczenia.
Jeśli zauważyłeś u siebie któryś z objawów choroby hemoroidalnej, bezzwłocznie zgłoś się do lekarza pierwszego kontaktu. Otrzymasz skierowanie do proktologa, czyli chirurga zajmującego się schorzeniami odbytu i odbytnicy.
Pierwszym krokiem do diagnozy jest wywiad lekarski – szczegółowa rozmowa lekarza z pacjentem.
Kolejnym analiza objawów i badanie.
Należy dokładnie omówić z lekarzem sposób przygotowania do badania.
Zgodnie z jego zaleceniami należy oczyścić jelita za pomocą środka do płukania jelit lub przeczyszczającego. Warto też opróżnić pęcherz. Rozebrany od pasa w dół pacjent kładzie się na kozetce do badań.
Wyróżnia się 3 pozycje:
- lewą boczną (pozycja ta nie powoduje dyskomfortu)
- łokciowo-kolanową (u większości powoduje dyskomfort)
- ginekologiczną
Lekarz dokonuje badania palcem. Pacjent powinien być jak najbardziej rozluźniony, gdyż przy napięciu mięśni lekarz może mieć problem z zaobserwowaniem zmian w kanale i okolicach odbytu.
Inną (stosowaną oprócz badania palcem) metodą jest anoskopia. Wykonuje się ją na stojąco, w pochyleniu lub w pozycji łokciowo-kolanowej. Do znieczulonego żelem odbytu zostaje wprowadzony wziernik. Pozwala to lekarzowi dokonać oceny stanu kanału odbytu i końcowego odcinka odbytnicy.
A. Obcowska, M. Kołodziejczak, Choroba hemoroidalna – współczesne poglądy na temat etiopatogenezy oraz metod leczenia. Przegląd piśmiennictwa, Nowa Med 2016; 23(2): 61-76A. Paculanka, Anoskopia: badanie proktologiczne kanału odbytu, https://www.poradnikzdrowie.pl/sprawdz-sie/badania/anoskopia-badanie-proktologiczne-kanalu-odbytu-aa-55tK-1j9b-v7dz.html; (dostęp z dnia: 01.02.2020)K. Wroński, Leczenie żylaków wewnętrznych odbytu metodą Barrona – opis przypadku i przegląd piśmiennictwa, „Nowa Medycyna” 4/2011, s. 53-56M. Romaniszyn, Badanie kliniczne w proktologii, https://www.mp.pl/pacjent/badania_zabiegi/165393,badanie-kliniczne-w-proktologii; (dostęp z dnia: 01.02.2020)